Είναι αλήθεια ότι μεταξύ μας οι άνθρωποι έχουμε κάπως απομακρυνθεί, ψυχρανθεί. Έχουμε καταφέρει να επικοινωνούμε με αγαπημένα μας πρόσωπα που βρίσκονται στην άλλη άκρη της γης, ξεχάσαμε όμως να επικονωνούμε σωστά με τον διπλανό μας. Δεν νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο αφού ο καθένας βλέπει την πάρτη του. Ούτε ένα καλημέρα δεν μπαίνουμε στον κόπο να πούμε του γείτονα μας, που μια πόρτα μας χωρίζει. Λες και θα μας κοστίσει τίποτα. Δεν μας νοιάζει ο πόνος του άλλου, αφού δεν είναι δικός μας. Έτσι δεν είναι; Ή μας νοιάζει μόνο και μόνο για να έχουμε να κουτσομπολεύουμε στη γειτονιά; Eπίσης, ούτε η χαρά του άλλου μας νοιάζει, αφού δεν είναι δική μας. Ή καλύτερα μας νοιάζει μόνο για να δούμε πώς θα του κόψουμε τα φτερά; Κάπως έτσι…
Επιτυχίες στην ζωή μας, όμορφες στιγμές, επιτεύγματα, στόχοι που εκπληρώθηκαν, αμέτρητη ευτυχία! Θες να φωνάξεις να ακούσουν την χαρά σου οι πάντες. Νιώθεις τόσο όμορφα και πραγματικά ευτυχισμένος για όσα κατάφερες και για όσα κατόρθωσες στη ζωή σου. Είσαι περήφανος για τον εαυτό σου και για την δύναμη, υπομονή και επιμονή που επέδειξες μέχρι να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα και νιώθεις τόση ευχαρίστηση που διεκπεραίωσες του στόχους και σχέδια σου. Ευτυχία είναι να μπορείς να μοιραστείς όλα αυτά με έναν άνθρωπο που τρέφει ειλικρινή αισθήματα για σένα.
Από την άλλη, είσαι χάλια, έχεις πληγωθεί, νιώθεις τόσο αδύναμος και θες να τα παρατήσεις όλα. Τα βλέπεις όλα εναντίον σου και ψάχνεις από κάπου να πιαστείς. Απογοήτευση, θλίψη και χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα. Αναζητάς έναν άνθρωπο να μιλήσεις, να σε ακούσει και απλά να ξεφορτωθείς από πάνω σου τα όσα σε βαραίνουν.
Αμέσως, ασυνείδητα, τέτοιες στιγμές ζητάς κάποιον με τον οποίο θα μοιραστείς την απεριόριστη χαρά, ή λύπη σου! Που είναι όμως αυτός ο κάποιος; Πραγματικά, όταν βιώνουμε τέτοιες στιγμές, αναζητάμε άτομα που θα μπορούμε μαζί τους να μοιραστούμε τις χαρές μας όπως βέβαια και τις λύπες μας. Είμαστε περιτριγυρισμένοι από τόσους πολλούς «φίλους» και γνωστούς, που δεν ξέρουμε σε ποιον να μιλήσουμε πρώτα και να εκφράσουμε οποιαδήποτε συναισθήματα μας. Πιο συγκεκριμένα, δεν ξέρουμε ποιοι θα χαρούν πραγματικά με την ευτυχία μας και ποιοι θα χαρούν με την δυστυχία μας.
Δυστυχώς, αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Ο κόσμος δεν είναι τόσο καλός όσο νομίζεις και οι στιγμές που το διαπιστώνεις αυτό, είναι στιγμές χαράς, λύπης, τις οποίες έχεις την ανάγκη να μοιραστείς. Εκείνες οι στιγμές τις οποίες καταλαβαίνεις ότι κανείς δεν είναι πραγματικά εκεί για σένα.Τότε, που είναι τα πάντα πιο έντονα, είναι που συνειδητοποιείς ότι δεν είναι όλοι άγιοι και δεν θέλουν όλοι το καλό σου αλλά ούτε και θα χαρούν με οποιαδήποτε επιτυχία σου. Αντιθέτως, διακατέχονται από φθόνο. Ένα φαινόμενο πολύ συχνό, αφού πολλοί άνθρωποι τείνουν να ζηλεύουν, άλλους συνανθρώπους τους, όταν επιτυγχάνουν κάτι καλό, ειδικότερα όταν αυτοί δεν μπορούν να πετύχουν και πιθανόν το αίτιο της αποτυχίας τους, είναι το ότι επικεντρώνονται στη ζωή των άλλων παρά στη δική τους..
Τέτοιους ανθρώπους, συνήθως τους ξεχωρίζεις από το βλέμμα. Γιατί το βλέμμα, κρύβει την καλοσύνη, την αθωότητα, την αξιοπρέπεια, την ηθική, την πονηριά, την κακία, τον φθόνο, το μίσος που έχει κάποιος μέσα του. Είναι πολλές όμως και οι φορές, που αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ καλά μεταμφιεσμένοι και ξέρουν να κρύβονται καλά πίσω από τις μάσκες τους. Αυτούς να τους προσέχεις. Αυτοί είναι οι ύπουλοι, οι ψεύτες. Που επιζητούν να βλέπουν το κακό στους άλλους και μόνο. Που περιμένουν πώς και πώς να σε δουν να γκρεμίζεσαι για να νιώσουν ότι ανεβαίνουν οι ίδιοι. Ναι υπάρχουν και τόσο κομπλεξικοί.
Σχεδόν τα πάντα πλέον, κινούνται με βάση το συμφέρον. Εάν δεν έχεις να κερδίσεις κάτι από κάποιον, τότε τον φτύνεις και δεν τον υπολογίζεις καν. Όταν όμως υπάρχει το συμφέρον, τότε είσαι ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο. Το παίζεις καθώς πρέπει ενώ στην ουσία είσαι ό,τι να’ ναι. Αυτό καταντήσαμε. Να είμαστε πιστοί ακόλουθοι του χρήματος, της δόξας. Παλιοεγωιστές, ξερόλες. Να μην μπορούμε να δούμε τον καλύτερο μας. Να επιρρίπτουμε ευθύνες πάντα στους άλλους εκτός από εμάς.
Οι πλείστοι, φοράνε μάσκες και παίζουν καθημερινά τους διάφορους ρόλους τους. Ένα θέατρο είναι η ζωή κι εσύ φρόντισε να την ζεις καθημερινά, όχι σαν να είναι η πρεμιέρα, αλλά σαν να είναι η τελευταία παράσταση. Εκεί, όπου θα τα δώσεις όλα. Εκεί, όπου ξέρεις ότι πέφτει η αυλαία, κλείνουν οι κουρτίνες. Να δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό και να απαντάς στην κακία, με καλοσύνη.
Να προχωράς με θάρρος και πίστη στον εαυτό σου και να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις, ακόμη πιο δυνατός. Ακόμη πιο αποφασιστικός. Προσπέρνα κάθε ανθρωπάκι που έρχεται στο δρόμο σου (που θα είναι πολλά αυτά) και επιδιώκει το κακό και τη δυστυχία σου. Εσύ να’ σαι αληθινός, σταθερός και μάθε να ξεχωρίζεις τα ανθρωπάκια, από τους ανθρώπους με ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Γιατί ευτυχώς, ακόμη υπάρχουν και αυτοί…
Και να θυμάσαι… «Δεν χρειάζεται να είσαι ΜΕΓΑΛΟΣ άνθρωπος. Φτάνει και περισσεύει, να είσαι μόνο ΑΝΘΡΩΠΟΣ»
της Έλενας Ματθαίου
