της Έλενας Ματθαίου
«Η επιτυχία δεν είναι οριστική, η αποτυχία δεν είναι μοιραία. Αυτό που μετράει είναι το κουράγιο να συνεχίζεις.» Πτυχία, αριστεία, βραβεία, σπουδές και πάει λέγοντας… Όλοι οι νέοι αναζητούν αυτό που τους εκφράζει(ή αυτούς ή τους γονείς τους) και επιλέγουν να το σπουδάσουν. 3 χρόνια, 5 χρόνια, 8 χρόνια. Ενθουσιασμός, διάβασμα, στόχοι, ανυπομονησία να τελειώσεις και να βρεις μια δουλειά. Φτάνει ο καιρός που αποφοιτούν και μετά… μετά τι;
Μετά προσδοκούν να βρουν μια θέση εργασίας, είτε κάτι σχετικό με αυτό που σπούδασαν, ή κάτι εντελώς άσχετο, που πάλι όμως είναι μια θέση εργασίας την οποίαν ψάχνουν, αλλά δεν βρίσκουν. Βιογραφικά παντού, σε καλούν για interview, που λένε και οι Εγγλέζοι και πίσω απάντηση καμία. Κάνεις αιτήσεις σε καφετέριες, καταστήματα και ο, τι άλλο βρεις, προκειμένου να «ανεξαρτητοποιηθείς» επιτέλους, να έχεις ένα μικρό εισόδημα έστω, να μην επιβαρύνεις κανέναν.
Στόχοι, όνειρα ξαφνικά εξαφανίζονται και την θέση τους κλέβουν φόβοι για το μέλλον, απογοήτευση, μιζέρια, θυμός, απόγνωση. Κάνεις σκέψεις να φύγεις για εξωτερικό, που πάλι θέλει χρήμα για να γίνει κι αυτό!
Είναι αυτές οι στιγμές χαράς που διαρκούν τόσο λίγο και μετά προσγειώνεσαι απότομα. Ακόμη πιο δύσκολο είναι όταν είσαι πάντα προσγειωμένος και δεν μπορείς να ξεφύγεις έστω και λίγο από την λογική… Μην βλέπεις και τόσο ρεαλιστικά την ζωή. Ίσως δεν είναι και ο, τι καλύτερο. Λίγη περισσότερη αισιοδοξία, αντί απαισιοδοξία, δεν κάνει κακό.
Αναρωτιέσαι εάν άξιζαν όλα αυτά τα χρόνια που αφιέρωνες για να σπουδάσεις… άνεργος! Βλέπεις ότι η κατάσταση στην κοινωνία που ζεις, δεν είναι και η καλύτερη αφού η οικονομική κρίση μεταξύ τόσων άλλων προβλημάτων, δεν αφήνει κανέναν να ευημερήσει.
Ένα σύστημα που δεν σε αφήνει να προοδεύσεις ως άνθρωπος. Δεν σου αφήνει περιθώρια ανάπτυξης. Συνεχώς ακούμε για ισοπεδωτικά μέτρα. Ένα σύστημα, που σε υποχρεώνει να ζεις στην ανεργία και να πληρώνεις για να ευημερούν και να διατηρούν τις θέσεις τους άλλοι.
Δεν έχεις δικαίωμα να εργαστείς, έχεις όμως την υποχρέωση να πληρώνεις φόρους μαζί με τόσα άλλα! Τραγικό; Μπορεί.
Το να ανταμείβονται οι κόποι σου είναι όμορφο. Σε ενθουσιάζει αρχικά, μα παράλληλα σε βοηθά να συνειδητοποιήσεις ότι η ζωή δεν είναι εύκολη. Η ζωή δεν ανταμείβει τους κόπους, τις θυσίες κανενός όπως του αξίζει όπως ένα χαρτί πανεπιστημίου. Αυτό θα το αντιληφθείς με μια ματιά γύρω σου, αλλά και μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, όπου βλέπεις τους γονείς σου άνεργους ή χαμηλοσυνταξιούχους, να προσπαθούν να σου προσφέρουν όσα μπορούν.
Η ζωή είναι άδικη και αν το αποδεχτείς αυτό, όπως λέει και ένα πολύ καλό βιβλίο που είχα διαβάσει, τότε θα δεις ότι θα συναντήσεις πιο εύκολα την ευτυχία! Μην περιμένεις να είναι δίκαια αυτή η κοινωνία. Τίποτα δεν είναι δίκαιο, όσο άσχημο και αν ακούγεται αυτό. Δεν παίρνεις πάντα αυτό που αξίζεις, όπως και πολλές φορές δεν αξίζεις αυτά που παίρνεις.
Αν το περιμένεις αυτό συνέχεια, να είναι όλα δίκαια, τότε ναι θα απογοητεύεσαι και θα τρως τα μούτρα σου! Να περιμένεις την αδικία, να είσαι έτοιμος για τα χαστούκια που θα φας(που θα’ ναι πολλά) και να πατάς γερά τα πόδια σου στην γη. Την αξία σου, δεν την καθορίζουν ούτε χαρτιά, ούτε πτυχία ούτε βραβεία. Εξάλλου και όλα αυτά να έχεις, δεν σημαίνει και τίποτα. Ίσως καν να μην αντιπροσωπεύουν το ποιος είσαι. Άμα είσαι καλός σε αυτά και στη ζωή σκάρτος… τι να τα κάνεις τα πτυχία ρε φίλε ; Και σπουδασμένος στα καλύτερα πανεπιστήμια να’ σαι, σε αφήνουν νόμισες να ακολουθήσεις τον δικό σου δρόμο; Έτοιμος είναι… τον φτιάχνουν και τον στρώνουν καλά για να τον βρούμε εμείς μαζί με τα όνειρα μας . Δεν θα μας πάρει όμως από κάτω. Ελπίζουμε και θα το παλεύουμε για να έρθουν καλύτερες μέρες για όλους μας και θα έρθουν γιατί ηττημένος, είναι μόνο αυτός που τα παρατά.
