Κάποτε η Ισλανδία ήταν αδύναμη στο ποδόσφαιρο. Τους νικούσαμε εύκολα εμείς. Τι έκαναν όμως οι Ισλανδοί; Επένδυσαν στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο. Έκαναν τις θέσεις σε βασικά τμήματα και στα Grassroots πιο ακριβοπληρωμένες και έτσι μαζεύτηκαν οι καλύτεροι προπονητές. Δημιούργησαν νέους παίκτες και επένδυσαν στην ανάπτυξή τους από μικρή ηλικία.
Οι Ισλανδοί έβαλαν τους λιγότερο ταλαντούχους παίκτες (τους “late developers”, δηλαδή εκείνους που αναπτύσσονται αργότερα) να παίξουν με τους καλύτερους, και σε αυτή την περίπτωση, οι λιγότερο ταλαντούχοι είναι αυτοί που τελικά κερδίζουν. Αυτό είναι το κλειδί: για να βελτιωθείς, πρέπει να αντιμετωπίζεις καλύτερους αντιπάλους και όχι πιο αδύναμους. Αναγκάζεσαι να προσαρμοστείς και να αναπτύξεις τις ικανότητές σου.
Στην Κύπρο, όμως, πολλοί γονείς νομίζουν ότι αν το παιδί τους παίζει σε ανώτερο επίπεδο, αυτόματα είναι καλός παίκτης. Πιστεύουν ότι αν οι πιο δυνατοί παίκτες προπονούνται με τους αδύνατους, οι πρώτοι θα κερδίζουν πάντα. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι οι αδύνατοι που κερδίζουν. Οι δυνατοί μαθαίνουν εύκολα, αλλά αν δεν αντιμετωπίσουν δύσκολους αντιπάλους, δεν θα βελτιωθούν ουσιαστικά.
Αν περιμένουμε από τους προπονητές μας στην Κύπρο, που πληρώνονται με 300 ευρώ τον μήνα, να αναπτύξουν παίκτες, τότε θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Μερικοί προπονητές, μάλιστα, έχουν ζητήσει από τους Ισλανδούς να τους στείλουν προγράμματα, αλλά με 300 ευρώ το μήνα, πώς μπορείς να ζήσεις και να δουλέψεις σωστά για την ανάπτυξη των παικτών;
Η αλήθεια είναι ότι, αν συνεχίσουμε έτσι, η Κύπρος θα μείνει 1000 χρόνια πίσω σε θέματα νοοτροπίας και ποδοσφαιρικής ανάπτυξης. Μακάρι να βελτιωθούμε σύντομα, γιατί το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που απαιτεί όραμα, επένδυση και σωστή ανάπτυξη.”
