Της Ελένης Ματθαίου – Παύλου
Αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω κάποιες ανησυχίες μου για το μέλλον των παιδιών μας, που ζουν σε αυτό τον τόπο. Κάθε γονιός, ανησυχεί για το τι περιμένει το παιδί του, όταν βλέπει την τόση ψευτιά και ανευθυνότητα να φτάνει στα ύψη.
Δεν κλαίω για αυτά που έζησα μέχρι τα 45 μου χρόνια, κλαίω γι’ αυτά που θα ζήσω όχι μόνο εγώ αλλά και τα παιδιά μου, τα παιδιά σας, τα παιδιά όλων… Όλοι μιλάτε για τις εκποιήσεις, για τα τόσα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, για τα τόσα που οι ίδιες οι τράπεζες μας φόρτωσαν και μας βαραίνουν τόσο πολύ μέχρι σκασμού.
Κανείς δεν μιλά για τα νιάτα, για τους τόσους νέους μας που τους πνίγει η κοινωνία στην οποία ζουν. Η Αυξανόμενη ανεργία, η εκμετάλλευση εργασίας. Το πώς επηρεάζεται η ψυχολογία αλλά και συμπεριφορά τους. Τι κοινωνία θα παραδώσουμε σε αυτά τα αθώα και ανυποψίαστα παιδιά, που πασχίζουν καθημερινά για να πετύχουν τα όνειρα, τους στόχους , τις φιλοδοξίες τους;
Άραγε γνωρίζουν τι χρέη θα κληρονομήσουν από εμάς; Aυτά τα παιδιά, δεν μας φταίνε σε τίποτα και όμως αυτά θα πληρώσουν τα τόσα λάθη. Δεν τους προειδοποιήσαμε για το τι τους περιμένει ακόμη. Υπάρχουν και παιδιά, που βλέποντας όλη αυτή την κατάσταση δεν έχουν την δύναμη να κάνουν όνειρα ! Πόσο θα αντέξει αυτός ο κόσμος με παιδιά χωρίς οράματα, με παιδιά που αυτοκαταστρέφονται, με παιδιά που έχουν όνειρα αλλά η σκάρτη αυτή κοινωνία δεν τα αφήνει να τα εκπληρώσουν.
Πόσο ακόμη θα ανεχτούμε αυτή την κοροιδία; Άλλοι να ζουν στα πλούτη και την χλιδή και άλλοι να μην έχουνε να φάνε. Τα πάντα να περιστρέφονται γύρω από το χρήμα. Όλα αυτά, περί φυσικού αερίου πότε θα δούμε να γίνονται στην πράξη και ποιοι πραγματικά θα επωφεληθούν από αυτό;; Γιατί υποτιμούν την νοημοσύνη μας και μας παρουσιάζουν μια κοινωνία που οδεύει προς το καλύτερο, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι έχουμε πάρει τον κατήφορο;;
Πρέπει να ξυπνήσουμε γιατί έρχονται άσχημες μέρες. Είμαστε άνθρωποι, θέλουμε να ζήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή τόσο εμείς όσο και τα παιδιά μας . Φτάνει η τόση κοροϊδία, φάγατε ό,τι φάγατε, φάγατε κι εμάς, φτάνει.
