*Του Θωμά Τζώρτζη
Πολλοί είναι αυτοί που έχουν συνδέσει τον όρο φτώχεια με ένα πρόβλημα που υπάρχει μόνο στην Αφρική ή και την Ασία. Αλλά η φτώχεια είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που κάνει την εμφάνιση του σε κάθε γωνιά της σύγχρονης οργανωμένης κοινωνίας. Ακόμα και η Ευρώπη που για πολλούς φαντάζει ως μια οικονομική, πολιτική και κοινωνική όαση ήρθε αντιμέτωπη με μια κρίση τελείως διαφορετική από ότι είχε βιώσει στο παρελθόν και κλήθηκε να δοκιμάσει τα αντανακλαστικά της. Ένα χρόνο μετά τα συνεχόμενα lockdown που επέφερε η πανδημία της νόσου COVID-19 ο οικονομικός αντίκτυπος είναι αισθητός σε όλη την Ευρώπη με ανθρώπους που εξακολουθούν να ζουν στα όρια της φτώχειας παρά την αργή αλλά σταθερή ανάπτυξη των τελευταίων χρόνων.
Φωτογραφία από ec.europa.eu/eurostat/
Το 2015 υπήρξε μια συμφωνία από 170 αρχηγούς κρατών των Ηνωμένα Έθνη γνωστοί ως οι Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης μεταξύ των οποίων ήταν η εξάλειψη της φτώχιας μέχρι το 2030. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεσμεύτηκε να βγάλει τουλάχιστον 20 εκατομμύρια ανθρώπους από τη φτώχεια έως το 2020. Ένας στόχος που όχι απλά δεν επιτεύχθηκε αλλά παρουσίασε ύφεση παρόμοια με τα στατιστικά του 2012 και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Έχοντας κορυφωθεί στα 108,7 εκατομμύρια το 2012, ο αριθμός των ατόμων αυτών μειώθηκε κατά 16,3 εκατομμύρια μέχρι το 2019. Ένα χρόνο μετά πολλοί άνθρωποι της μεσαίας τάξης έχασαν την δουλειά τους ή τα εισοδήματα τους και για πρώτη φορά βρέθηκαν σε θέση ευπάθειας ζητώντας κοινωνική και οικονομική βοήθεια. Χάρη στην μειωμένη φορολογία και άλλες προσωρινές πολιτικές ενίσχυσης κάθε χώρας αντισταθμίστηκε ο αντίκτυπος της κρίσης του COVID-19 στους πολίτες, επιβαρύνοντας όμως την οικονομική ανάπτυξη και σταθερότητα.
Το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών καθώς και το ποσοστό κινδύνου φτώχειας παρέμεινε σε σχετικά σταθερό επίπεδο ωστόσο η οικονομική κατάσταση διαφέρει μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ύφεση στην οικονομία της Ευρώπης υπολογίζεται στο 7%, παρουσιάζοντας την μεγαλύτερη ύφεση μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ για τις πιο ισχυρές οικονομικά χώρες της Ευρωπαϊκής οικονομίας όπως η Γερμανία ,η Γαλλία, η Ελβετία η ύφεση υπολογίζεται να είναι στο 7%, 7.2% και 6% αντίστοιχα. Η Ισπανία φαίνεται να παρουσιάζει ύφεση 8%, οι Σκανδιναβικές χώρες από 6% έως 7% και η Ελλάδα 10%. Στο χειρότερο σενάριο η ύφεση στο ΑΕΠ της οικονομίας μπορεί να φτάσει το 15% ενώ οι φτωχότερες Ανατολικές Ευρωπαϊκές χώρες θα έχουν ποσοστά ύφεσης από 5% μέχρι 10%.
Η δέσμευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να βγάλει 20 εκατομμύρια ανθρώπους από τη φτώχεια έως το 2020 έχει χαθεί, παρά τη σταθερή ανάπτυξη της οικονομίας και της απασχόλησης που είχε προηγηθεί. Η πανδημία επηρέασε δυσανάλογα τους φτωχότερους διογκώνοντας το χάσμα της ανισότητας. Εν όψη αυτών πραγματοποιήθηκε Σύνοδο Κορυφής στο Πόρτο. Στις 7 Μαΐου του 2021 μία από τις τρεις δεσμεύσεις που ανέλαβαν οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, οι κοινωνικοί εταίροι και οι εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών, ήταν να μειωθεί ο αριθμός των ατόμων που κινδυνεύουν από τη φτώχεια ή τον κοινωνικό αποκλεισμό κατά τουλάχιστον 15 εκατομμύρια έως το 2030. Αυτοί οι στόχοι είναι ενθαρρυντικοί, αλλά αν δεν επιτευχθούν οι στόχοι του 2020, ποια είναι η ελπίδα για τους στόχους του 2030. Άραγε η αποτυχία επίτευξης των στόχων αυτών έγινε μάθημα στα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τι θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά στο μέλλον;
*Ο Θωμάς Τζώρτζης είναι 2ετής φοιτητής στο Πρόγραμμα Δημμοσιογραφία με Δημόσιες Σχέσεις του KES College.
